Het principe van een kangoeroewoning is eenvoudig: twee gezinnen wonen op één stuk grond, elk in hun zelfstandige wooneenheid. Er zijn drie vormen van kangoeroewonen: in een eengezinswoning, in een meergezinswoning of onder de vorm van zorgwonen.

Het creëren van een kangoeroe- of zorgwoning is minimaal meldingsplichtig. In dit concept kan echter ook een oorspronkelijke woning verbouwd worden tot twee onafhankelijke wooneenheden: een woningsplitsing. In dat geval is een stedenbouwkundige vergunning verplicht. Het is echter niet overal toegelaten om een kangoeroewoning in te richten. Architenko kan steeds voor u onderzoeken wat de mogelijkheden zijn.

Kangoeroewonen in een eengezinswoning blijft voor het kadaster één woonst op één lot grond. Dit betekent dat – in tegenstelling tot bij een meergezinswoning – er maar één kadastraal inkomen en één onroerende voorheffing is. Wie eigenaar is van de woning speelt in principe geen rol. Beide partijen creëren een vrijwillige onverdeeldheid, één partij is eigenaar en de andere betaalt huur of beide partijen huren van een derde partij.

Bij kangoeroewonen in een tweegezinswoning wordt er voor elk gezin een aparte wooneenheid gecreëerd. Een akte bij de notaris maakt het onderscheid tussen de gemeenschappelijke delen (bijvoorbeeld de inkomhal, de tuin, de lift,…) en de private delen. Iedere eigenaar krijgt zijn deel toegewezen. Op de gemeenschappelijke delen geldt er een gedwongen mede-eigendom.

Een speciale vorm van kangoeroewonen is het zorgwonen. In dit geval komt er een ondergeschikte woonunit binnen een woning bij zodat maximum twee personen kunnen inwonen die ouder dan 65 jaar of hulpbehoevend zijn. Denk maar aan ouders die niet meer zelfstandig kunnen wonen en bij hun kinderen intrekken. Kangoeroewonen valt onder het concept ‘zorgwonen’ wanneer het aan een aantal parameters voldoet zoals de oppervlakte van de ondergeschikte wooneenheid en de eigendomsplichten.